Als journalist werkte Lieke Noorman (1957) voor onder meer Vrij Nederland, de Volkskrant, NRC Handelsblad en VPRO-radio. Ze portretteerde mensen uit de theaterwereld en schreef reisreportages, waarvoor ze de hele wereld over ging: Indonesië, Australië, de Verenigde Staten, Brazilië. In de jaren tachtig schreef ze voor de glossy Avenue een vermakelijk verslag van haar poging om de toen al mateloos arrogante vastgoedmagnaat Donald Trump te interviewen. Over dat wapenfeit vertelde ze vlak na de verkiezing van Trump tot president van de Verenigde Staten onder anderen in het programma ‘Hallo Nederland’ van omroep MAX.

Tegenwoordig noemt Lieke Noorman zichzelf liever schrijver dan journalist. De drie boeken die ze inmiddels op haar naam heeft staan zijn journalistieke (reis)verslagen van voor velen onbekende werelden, maar gaan tegelijkertijd over haarzelf. In 1999 verscheen haar boek Ankerplaats Amazone, een bundeling portretten van acht bewoners van het grotendeels ondoordringbare Amazonegebied in Brazilië. De lezer zakt met Noorman mee op een bootje van een handelsreiziger de rivier af, slaapt in een hangmat tussen de goudzoekers (volgens Noorman ruige kerels met een klein hartje), verbaast zich over de lokale (corrupte) politiek en ontmoet talloze kleurrijke figuren, die Noorman met een scherpe maar aandachtige blik bekijkt, en met een trefzekere en bij vlagen zeer kritische pen omschrijft. In haar heldere, transparante stijl geeft ze in één adem met haar observaties veel bloot over zichzelf. Zo bezoekt Noorman in Brazilië een religieuze gemeenschap diep in het oerwoud, die dagelijks lianenthee (ayahuasca) drinken die hen spirituele trips bezorgt. Ze blijkt een geoefend drinker, die in Amsterdam de Santo Daime-kerk al regelmatig bezoekt om daar urenlang onder invloed van de thee te zingen en te dansen. Even overweegt ze in het Amazone-dorpje te blijven wonen: ‘Hier is alles wat ik in de afgelopen jaren heb leren liefhebben: het bos, de stilte, de sterrenhemel, de buitenlucht, de ruimte.’ Maar ze besluit, zoals na al haar reizen, toch terug te keren naar Amsterdam.

Niet lang na het verschijnen van Ankerplaats Amazone staat Noormans leven ineens stil, als haar één jaar oudere zus Margot een einde aan haar leven maakt. Tootje, zoals Noorman haar noemt, worstelt dan al een tijd met het leven, maar haar dood springt Lieke, in haar woorden, rauw ‘op de nek’. Een periode van ontreddering volgt, waarin Noorman geen letter meer op papier weet te krijgen en de journalistiek zelfs afzweert. De oude Lieke moest weg, schrijft ze, en alles wat haar afgeleid zou hebben van de aandacht voor haar zus kiepert ze overboord, tot de Santo Daime-kerk aan toe. Allerlei 'niet-nadenken-baantjes' zoals wieden op een tuinderij of ijsjes verkopen houden haar gaande, tot ze zo’n zeven jaar na de dood van Tootje besluit koffiedame te worden in een uitvaartcentrum. Daar dwingt ze zichzelf de dood recht in de ogen te kijken. Haar aantekeningen over haar belevenissen in het rouwcentrum resulteren in 2012 in het boek Tootje – Het leven in een uitvaartcentrum. Openhartig schetst Noorman daarin haar relatie, in leven en in dood, met haar zus, afgewisseld met soms absurde, soms ronduit prachtige scènes uit het uitvaartcentrum. Wie geïnteresseerd is in een kijkje ‘achter de schermen’ van de dood, in vele opzichten: lees Tootje.

Tootje kust de schrijver in Lieke Noorman weer wakker en in 2019 verschijnt haar boek Portugal! Portugal! Portugal! – Een tijdreis van noord naar zuid. Daarin kijkt ze terug op de jaren waarin ze Portugal bezocht heeft: van de allereerste keer in 1988, als ze voor de liefde naar Lissabon gaat, tot dertig jaar later, als ze met haar huidige geliefde terugkeert naar de fadolokalen van toen en dat ene dorpje diep in het binnenland. De mannen van de stokvisvaart, de bezoekers van het bedevaartsoord Fátima, gedoe rondom het verdwenen hoofd van een standbeeld van de vroegere dictator Antonio de Oliveira Salazar, de studenten van Coimbra: ze portretteert de mensen die ze tegenkomt met liefdevolle precisie en veel gevoel voor de schoonheid van tragiek en de troost van de melancholie. Een ‘fado in boekvorm’, kopte dagblad Trouw.

Muzieklijst van Lieke Noorman.